Zoals mijn vijf-jarige de hele dag door zegt: "are you serious?".

Maandagavond dacht ik: 'daar gaan we weer'. De eerste ronde lockdown hebben we prima overleefd hoor, alleen zag ik toch ook op tegen de blokken werk verdelen, schuiven met afspraken, tijdens de gesprekken die ik wel voer stuiterende kinderen als achtergrondgeluid, puzzelen met vaste sportmomenten, afspraken die doorschuiven naar 2021 en daarmee mijn inkomen ook. En daar ben ik vast niet de enige in. Toch?

Ik heb nu als ondernemer de ruimte om daar zelf in te kiezen, en afspraken te verplaatsen in overleg met klanten. En hoezeer ik er ook van baal, het is niet anders. En het helpt mij persoonlijk om te relativeren, want het kan veel erger, en bij ons valt het nog wel mee.

Wat ik op dit moment veel zie bij klanten, bij vrienden en ook bij familie, is dat er ook veel werkgevers zijn die ongeacht de situatie, en zeker bij de mensen met kinderen toch druk leggen. Dit zijn voorbeelden van mensen die toch verzocht worden op locatie hun uren te maken, terwijl ze niet in een primair beroep zitten en hun werk ook prima thuis kunnen doen. Soms zelfs verplicht worden om te komen of verplicht worden om verlof op te nemen. Zoals mijn vijf-jarige de hele dag door zegt: "are you serious?". "Want wat nou als mijn medewerker zich onder werktijd met de kinderen bezig houdt", of gillend buiten een rondje gaat rennen tussendoor (ik ken de voorbeelden ;-)) omdat de muren van je huis even te klein zijn. En er vaak een partner is die, met ook een baan, volledig de zorg voor de kinderen op zijn of haar bord krijgt.

Vanochtend ging ik hardlopen om 07.00 en zag ik een heel aantal buurtgenoten al achter hun blauwe scherm zitten, omdat ze hun werk af willen maken en hun collega's niet in de steek willen laten. Omdat ze weten dat de kinderen thuis zijn en ze met hun partner een verdeling hebben gemaakt. De gemiddelde mens wil voldoening uit zijn werk halen. Dus gewoon resultaat halen en in sommige gevallen uren maken. Ik zie vrienden en familie die nog in loondienst werken, die 's avonds de gemiste uren inhalen of toch nog even afmaken wat overdag niet gelukt is, die hun werkweek doorplannen in het weekend. Ik zie klanten die mensen aansturen en worstelen met de orders van boven, die haaks staan op hoe ze het zelf zouden doen. Voorheen reisde iemand eerst een 30/45 minuten naar zijn of haar werk, enkele reis. Nu duurt de reis van het koffieapparaat tot de computer een paar seconden, net als de reis van je computer naar je eettafel. Dat betekent minstens 1 uur minder reistijd, omgezet in werktijd.

Op het moment dat je als eigenaar of als leider vast blijft houden in deze tijd aan de inklok-mentaliteit gaat het schuren. Op de korte termijn is je wantrouwen en angst opgelost, want je mensen zijn op hun werkplek en worden niet afgeleid. Relaxt toch?

Wat denk je dat het doet met de loyaliteit van je medewerker of het energieniveau van je medewerker op de lange termijn? En dat van hun partner?

Deze situatie is wat het is, en het is nog niet voorbij.

Dus, wat denk je dat je mensen nodig hebben in deze tijd?

Wat heb je zelf nodig?

Hoe zorg je dat je juist in deze tijd focust op de lange termijn en niet kiest voor korte termijn fijn?

Hoe ga jij het gesprek aan binnen je organisatie of met je baas?