"Kun je niet naar buiten? Keer dan naar binnen." - Mabel Duchossoy

Ik vraag me de laatste dagen oprecht af wat er aan de hand is in Nederland. De discussie rondom de corona-maatregelen is ronduit venijnig en polariserend. Gister zag ik een massaal gedeelde post waarin stond dat mensen die mondkapjes dragen schapen zijn die een kudde achterna lopen. Dat zorgverleners die de #Jerusalemechallenge dansen blijkbaar niets beters te doen hebben. En nog steeds mensen die aangeven dat Corona geen impact heeft op jonge mensen en we in een dictatuur gedwongen worden. Echt? De vraag: "waarom?", speelt regelmatig door mijn hoofd.

Ik ben helemaal OK met kritische vragen, en dat het gesprek over de coronamaatregelen continu gevoerd moet worden met de zorg, de horeca, jongeren en andere getroffenen hierdoor. Alleen de veroordeling die plaatsvindt vind ik oprecht lastig. Want de reden dat ik een mondkapje draag, is niet omdat ik zelf bang ben om ziek te worden, maar wel omdat ik niet een ander ziek wil maken. Mijn ouders, schoonouders of anderen in mijn omgeving die kwetsbaar zijn. Vind ik het fijn dat mondkapje? Zeker niet. Maak ik me zorgen wat dit betekent voor mijn gezin, omdat mijn man en ik beide ondernemer zijn, en we het financieel wel eens beter hebben gehad? Yes, ook dat. Wat is er gebeurd met de saamhorigheid uit de eerste golf? En wat is er gebeurt met liefde voor onze medemens?

In huishoudens, families, en vriendengroepen vinden heftige discussies plaats van voor- en tegenstanders. Zoals we met een WK voetbal ineens massaal voetbalcommentator zijn en bondscoach, heb ik nu menig Minister President, viroloog, en gedragsdeskundige in mijn omgeving. Waar het rondom een WK nog wel charme heeft. Verliezen sommige van ons dat nu rondom de coronamaatregelen.

Om nu even terug te keren naar mijn waarom-vraag. Voor vele van ons is het de eerste keer dat we met vrijheid beperkende maatregelen te maken hebben. Zoals ik in mijn blog van afgelopen week vermeldde is ons brein erop gericht om te zoeken naar de dingen die missen, of anders zijn. Logisch, want uit de tijden dat we moesten overleven als mens, maakte dàt juist of je bleef bestaan of niet. En even heel zwart/wit gezegd, is het pas vanaf de jaren zestig dat het gros van de mensen in de westerse wereld niet meer hoeft te overleven (armoede, honger, oorlog, ziekten, ontwikkeling). Het inleveren van vrijheid maakt ons angstig en maakt ons bang om te verliezen.

Daarbij is het zo dat we als mens spiegelen. 2 jaar geleden snapte ik voor het eerst pas echt wat alles is projectie betekent. Tijdens een training van The New Business Woman, realiseerde ik me dat hoe je je buitenwereld ervaart een reflectie is van je binnenwereld. Bijvoorbeeld: ik zit nu op de bank mijn blog te typen, terwijl mijn man en oudste zoon voetbal kijken en gratis commentaar leveren ;-). Yes, ik heb twee trainers in huis. Nu merk ik in mezelf dat het me irriteert, want het leidt me af. Het makkelijkst is nu onaardig doen tegen mijn bankgenoten, en roepen dat ze geen commentaar mogen leveren. Maar, ik kies ervoor om hier te zitten, en ik ben diegene die me irriteert. En dat zegt iets over mij. Want eigenlijk irriteert het me dat ik me zo makkelijk laat afleiden en vind ik het stiekem best spannend om deze blog te schrijven. Hoppa, irritatie weg en ik ben even aan de keukentafel gaan zitten ;-). Iedereen blij, de twee trainers en ik. Vooral door dit laatste punt kan ik ook met een andere bril naar de polarisatie kijken. Want hoe rot is het als een ander vertrouwen heeft over dat het wel goed komt, terwijl je zelf diep van binnen bang bent om kwijt te raken wat je hebt en dat je daar boos over bent. Dat je boos bent omdat iemand anders beslist dat je nu vooral thuis moet zijn, terwijl je diep van binnen weet dat er een reden is dat je thuis weg bent (vlucht). En dat je die reden eigenlijk niet aan wilt.

Alleen voor die mensen die vooral boosheid voelen en verzet voelen. Daar waar weerstand zit, zit ook groei. En probeer eens te zien wat er wel is. Want zoals je spiegelt met negatieve dingen, kan je dat ook met mooie dingen. Mooie dingen die je ziet in mensen, om je heen in de natuur, zijn dingen die ook in jezelf zitten. Dus als jij iemand in je omgeving hebt die je een onwijs mooi persoon vindt (innerlijk), betekent het dat jij die eigenschappen ook hebt. En dat geeft zo een andere twist aan wat er nu gebeurt in de wereld. Zoals Mabel Duchossoy in haar post afgelopen week aangeeft: "Kun je niet naar buiten? Keer dan naar binnen".

De oplettende lezer zegt nu: "Hester, dat jij dit nu ziet zegt ook iets over jou, toch?" Klopt helemaal waar. Ben ik boos? nee. Ben ik bang? soms. Waarom raakt het me dan zo? Omdat ik heel graag wil dat we wat liever worden voor elkaar. En daarmee weet ik direct dat het voor mij belangrijk is om lief gevonden te worden. Iets wat me soms enorm in de weg zit #teampleaser, en soms niet #beingkindiscool. En ook waarom ik het schrijven van deze post wederom spannend vind. Het kan maar zo zijn dat iemand hier niet zo lief op reageert en dat vind ik lastig. Zoals ik eerder al een keer aangaf: iedereen kan kiezen wat of hij of zij zegt, schrijft of post. Verdiep je eens eerst in de ander, luister echt, en vraag je dan af of je oordeel iets toevoegt aan de discussie of dat het voortkomt uit iets waarmee je voor jezelf aan de slag zou moeten.

Kan je wel wat hulp gebruiken hierbij? Neem dan vooral contact met me op.

Liefs Hester