“Kak, wat ben ik eigenlijk aan het doen?”

Twee jaar geleden reed ik naar mijn werk. Ik werkte in hartje Arnhem. Ik moest onwijs haasten. Ik zou die dag de oudste naar school brengen, ik had een overleg om negen uur en parkeren op kantoor na half negen was altijd nog wel een ding. Ofwel met een licht verhoogde hartslag zat ik in de auto, met continu een schuin oog op de klok. Ik ging het halen. En toen stopte er een vrachtwagen voor mijn neus op het Willemsplein. “Kak, nu kom ik te laat”. Inwendig pruttelend keek ik om me heen, zette de muziek harder en ging naar buiten kijken.

Ik kan me dit moment nog zo goed herinneren. Het was een hele mooie zonnige herfstdag, net als vandaag. Er viel me alleen iets op. Ik zag alleen maar mensen lopen of fietsen met oortjes in, hoofd iets naar beneden en schouders omlaag. Gericht op één doel op tijd zijn en aan het werk. En ze straalden allemaal zo weinig plezier uit, het leek wel grijs. Alsof ze zich totaal niet bewust waren van de prachtige zon.

“Ik ben ook zo’n persoon. Ik zit onwijs te stressen in de auto. Mijn schouders hangen omlaag, want het voelt zwaar. Waarom doe ik dit eigenlijk. Ik wil dit niet meer.”

Allemaal gedachten die door me heen gingen op dat moment. En ging ik van “Kak, nu kom ik te laat” naar “Kak, wat ben ik eigenlijk aan het doen?”. En toen mocht ik weer rijden. Om er op kantoor achter te komen dat het overleg niet doorging. Ik ben de hele dag van slag geweest. En dat zat vooral in het gevoel, dat ik ergens diep van binnen allang wist dat er iets niet klopte.

Dit was zeker niet het punt dat ik besloot om te gaan ondernemen, maar wel het punt dat ik besloot dat er iets anders moest. Ik wist niet meer zo goed wat en waarom ik deed wat ik deed. Als een soort kip zonder kop van rende ik overleg naar overleg, avonden achter mijn laptop. Ik liet mijn agenda en mijn omgeving mijn dag bepalen, ik had de leiding over mezelf volledig uit handen gegeven aan de waan van de dag en deed vooral dingen waarvan ik dacht dat een ander vond dat ze nodig waren.

Maar wie ben je nou?

En wat heb je te brengen?

Waarom doe je wat je doet?

In welke context werk je, en hoe kan je daarin de beste versie van jezelf zijn?

Wat werkt voor jou?

Vragen die ik mezelf eigenlijk nooit echt bewust gesteld heb. En ik stelde ze pas echt nadat ik gestopt ben een paar maanden na dit moment in de auto. Ik gunde mezelf de tijd niet eerder en ik denk dat de noodzaak niet groot genoeg was. Ik geloof alleen dat als ik deze vragen veel eerder had gesteld aan mezelf en echt gesteld had, dan had ik wellicht heel andere keuzes gemaakt en had het ook minder zwaar gevoeld. Dan had ik de leiding gehouden over mezelf, en had ik veel meer van mezelf, mijn echte zelf en mijn potentie kunnen laten zien. Door mezelf deze vragen niet te stellen, paste ik me aan, en dat ging ik de omgeving kwalijk nemen. Alleen daar ligt het niet, echt niet.

Elke coachee die bij mij komt krijgt deze vragen, want als je niet weet wie je bent, waarom je doet wat je doet, en wat je hebt te brengen, dan vullen anderen het voor je in, en verander je stap voor stap in een vervormde versie van jezelf, een recept voor frustratie. En dat is zo zonde. Terwijl je zoveel impact kan maken als je je eigen potentie zou herkennen en hier echt naar gaat handelen. Met de wijze woorden van Brené Brown - “Be enough for yourself first, the rest of the world can wait”.

Een hele fijne maandag,

Liefs Hester