Ik heb gisteren twee van mijn kinderen laten testen op Corona.
Ik heb gisteren twee van mijn kinderen laten testen op Corona en ik merkte bij mezelf dat ik geraakt werd door veel van de meningen over het testen van kinderen op social media. Alsof ik mijn kinderen iets verschrikkelijks aan doe of traumatiseer door ze te laten testen. Vanochtend realiseerde ik me dat hierin een belangrijke link is met mijn werk. Ik heb namelijk helemaal niet getwijfeld of ik ze ging testen, want er zijn meerdere kinderen met corona op de basisschool van mijn kids en we hebben in de twee dagen voordat ze koorts kregen allebei de opa’s en oma’s gezien. Ik voelde dat het ok was om te doen, en ook dat het ok was voor mijn kinderen.
Als leider is het één van de allerbelangrijkste dingen dat je een inspirerende voorbeeld bent voor je teams. En ik geloof dat ik dat als ouder ook ben voor mijn kinderen. Ik herken ook in mezelf dat ik ze het liefst alle hobbels bespaar en voor ze wegneem. Alleen dan missen ze wat mij betreft een hele belangrijke les in het leven en dat is veerkracht. Als ik alle hobbels voor ze wegneem, ontneem ik mijn kinderen de kans om te leren en om zelf verantwoordelijkheid te nemen. En ik geloof dat ze later in hun leven daar alleen maar last van zouden krijgen. Het leven is niet alleen maar fijn. “When life gives you lemons, make lemonade” is namelijk iets wat ik mijn kinderen wil leren. Dit is niet veel anders dan leider zijn van een team, ook daarvoor geldt dat het overnemen van verantwoordelijkheid betekent dat mensen afhankelijk van je worden en achterover gaan leunen. Vaak zijn dat de teams waar over gemopperd wordt dat ze geen eigen verantwoordelijkheid nemen.
Ik heb me ingelezen, ik heb mijn kids rustig uitgelegd wat de test inhield en waarom we de test gingen doen. We hebben samen een filmpje gekeken en ik heb ze alles laten vragen wat ze wilden weten. Tijdens de test heb ik niet als een overdreven positivo gereageerd, maar verteld dat het OK is voor ze om het spannend te vinden en toen mama zich vorige jaar zelf had laten testen ze het ook best spannend vond. Ik heb ze op schoot genomen en hun hand vast gehouden. Ook de twee medewerkers van de GGD gaven daar aandacht aan, waren lief en geduldig, en kordaat. Diepe buiging daarvoor, want als zij dat niet waren geweest was het zeker anders gegaan. In de auto terug waren ze met elkaar aan het kletsen, dat ze het heel erg mee vonden vallen en dat het eigenlijk een beetje kietelde.
Ondanks dat ik voelde dat het OK is werd ik zoals ik in de start aangaf toch geraakt door alle berichten op social media en uit mijn directe omgeving over het testen van kinderen en vooral het oordeel daarop. Ik ben al naïef genoemd, en te volgzaam. Ik schrok van de felheid waarmee dat gebeurde. Vanochtend dacht ik, als ik ze nou niet had laten testen en ze waren toch positief geweest, dan had ik of mijn kinderen mijn ouders en mijn schoonouders misschien ziek gemaakt. Als ik dat afweeg tegen een aantal seconden een test en mijn kinderen uitleggen wat er gaat gebeuren en ze daarin begeleiden, heb ik deze keuze zo gemaakt. Eén van de reacties die ik kreeg was dat deze test ons de vrijheid ontneemt, maar volgens mij is het opleggen van een mening bij een ander iets wat voor onvrijheid zorgt. Ik heb de vrijheid te kiezen of ik mijn kinderen laat testen of niet, net zoals ieder ander, ik heb de vrijheid te kiezen dat ik de gezondheid van mijn ouders en schoonouders belangrijk vind. Dat is voor mij vrijheid. Want het eerste dat ik dacht toen mijn kids koorts hadden, was: “kak, ik heb vanochtend koffie gedronken bij mijn schoonouders en gisteren geluncht bij mij ouders”.
Kritische discussie moet gevoerd worden over alles, maatregelen, vaccins, testen. Alleen elkaar veroordelen, dom, wappie of naïef noemen omdat we gebruik maken van onze vrije wil om te kiezen vind ik echt te ver gaan, ongeacht wat je kiest. Ik geloof dat dit alleen maar voor nog meer afstand in onze samenleving zorgt. Veel van ons leven voor het eerst met onvrijheid, iets wat voor de Nederlander die hier is op gegroeid echt voor het eerst is. Ik snap dus ook zeker het verzet hiertegen, en herken het ook in mezelf. Voor mij viel de keuze op testen, voor een ander op niet testen, en ieder heeft daar zijn eigen argumenten voor. Laten we naar elkaar luisteren, en de ander proberen te begrijpen, en ok te zijn met het standpunt van een ander, ook al is die anders dan die van mij. Mijn wereld is jouw wereld niet, en jouw wereld is mijn wereld niet. Het enige wat ik kan doen is proberen wat te leren van jouw wereld, mijn keuzes maken zoals goed voelt voor mij, en hopelijk wil jij dan ook iets leren van mijn wereld.
Ik weet nu al dat als ik straks op publiceren druk er gereageerd gaat worden en dat is helemaal ok, je hoeft het namelijk niet met me eens te zijn, net zoals ik dat niet met jou hoef te zijn. Je mag het namelijk volledig oneens zijn met me. Ik vraag je alleen wel mijn oproep in de bericht te onthouden en met respect om te gaan met mijn wereldbeeld. Zoals ik dat ook zal doen met die van jou.
Liefs Hester
