“Je lijkt helemaal niet op je foto”
Bijgewerkt op: 29 sep. 2020
Dat lijkt misschien een rare opmerking, maar dat was de opmerking van een trainee uit mijn team ongeveer anderhalf jaar geleden. Het was alleen zo raak wat hij zei, en zo waardevol.
Kinderen weten feilloos aan te geven waar hun grenzen liggen. Ik kijk met verwondering naar mijn 5-jarige die letterlijk zijn hand uitsteekt als een soort stopteken, als een ander kindje te dichtbij hem komt als hij dat niet wil. Het is alleen zo dat we naarmate we ouder worden steeds minder goed weten waar onze grenzen liggen en wat de ruimte is die je in wilt nemen. Door de ervaringen die je meeneemt gedurende je leven en ‘het systeem’ waarin je opgroeit ga je je aanpassen. Lees dit vooral niet als een verwijt naar jouw of mijn ouders, zeker niet. Dit is iets wat we allemaal doen. We creëren daarmee onbewust onze realiteit.
Als je ouder wordt en je krijgt een relatie of kinderen, worden die grenzen nog vager en vaak op alle vlakken in je leven, je gezin, je relatie, je vriendschappen, je werk, etc.
Een voorbeeld hiervan heeft te maken met het kopen van hagelslag in de supermarkt. Als ik boodschappen doe ben ik altijd bezig met wat iedereen (behalve mezelf) lekker vind. Maar… die hagelslag. Bij het schap met de hagelslag stond ik te twijfelen wat ik zou nemen, maar ik kon niet kiezen, omdat iedereen bij ons in huis een andere lekker vindt, en ik eigenlijk ook niet meer wist welke ik nou eigenlijk lekker vind. Net als ik uit een systeem (gezin) kom, bouw ik ook weer een nieuw systeem met mijn gezin. Op het moment dat ik eerst kijk naar wat de ander wil handel ik uit liefde voor dat oude systeem, maar wat daar eigenlijk onder zit (Ja, onder die hagelslag 😉) is dat als ik meeneem dat wat ik lekker vind, de rest van het gezin misschien teleurgesteld is en dan voel ik me schuldig. Schuldig voelen is een gevoel dat ontstaat wanneer je anders handelt dan de patronen van je systeem, èn als je uit je systeem schuurt ben je bang om verlaten te worden.
Even terug naar die foto. Ik wist niet meer feilloos aan te geven waar mijn grenzen lagen, en welke ruimte ik wilde innemen. Continu rekening houden met anderen en als ik dat niet deed voelde ik me schuldig. Wat ik en veel van ons zich niet realiseren, is dat je jezelf daarmee kleiner maakt, en de drempel om je eigen ruimte in te nemen steeds hoger wordt. Dan verdwijnt letterlijk de glans uit je ogen. En dat is precies wat hij zag toen hij mij vergeleek met mijn foto. Maar iedereen verdient glans, ik gun jou ook glans!
