"Great things never come from comfortzones." (unknown)
Bijgewerkt op: 16 okt. 2020
Je comfortzone, het klinkt als een hele fijne plek. Toch? Het is de plek waar je alles opslaat wat je in de loop der jaren hebt opgebouwd aan overtuigingen, patronen, en verhalen die je jezelf vertelt. Eergisteren las ik op de app van school dat er een voorleeswedstrijd was gehouden in de klas van mijn oudste zoon. Ik vroeg hem of hij het leuk had gevonden. Tot mijn verbazing was zijn antwoord: "ik heb niet meegedaan". "Huh", dacht ik. Hij is namelijk echt gek op lezen. Vanaf het moment dat hij kan lezen, leest hij zelf. Toen ik hem vroeg waarom niet, gaf hij als reactie: "ik had gewoon geen zin". Dus op mijn ietwat verbaasde vraag daarna, waarom niet. Was zijn reactie: "ik durf niet op het podium". Nou laten veel van ons en ook ik hoor, onszelf daarin herkennen. Of niet?
Ik heb hem toen uitgelegd dat je verschillende soorten angst hebt, en dat je die ook voelt op een andere plek in je lijf. Nu denk jij misschien: "huh?". Ja, je hebt twee soorten angst, namelijk 1) levensangst en 2) angst omdat je iets gaat doen wat je nog nooit gedaan hebt, of iets wat eerder een keer mis is gegaan. Die eerste angst, die levensangst is heel belangrijk, die maakt dat je uitkijkt voor het oversteken, en niet op 1 cm dik ijs gaat staan. Meestal ;-). De andere angst komt voor uit je comfortzone. Je comfortzone of je brein is er namelijk op gericht om zo min mogelijk 'angstige dingen' te doen. In het geval van mijn zoon, is dat de angst om op het podium te staan.
Dat wil niet zeggen dat zijn angst niet echt is. Zeker niet. Het is alleen een angst waar je een gesprek mee kan voeren, het is namelijk iets dat je bedacht hebt. "Wat is nou het ergste dat er kan gebeuren als je op het podium staat?": vroeg ik hem. "dat het mis gaat": zei hij. "En wie vindt dat erg?". "Ik" was zijn reactie. "Hoe graag zou je hebben voorgelezen?". Met een glimlach reageerde hij: "heel graag mama, ik vond het wel heel jammer". Dit voorbeeld is iets dat veel van ons doen. We willen iets super graag: zingen, toneelspelen, op een podium staan, het woord nemen in een vergadering, die promotie ;-). En toch doen we het niet, en waarom niet? Omdat we niet durven. Omdat dat stemmetje in ons hoofd ons vertelt dat het wel eens mis zou kunnen gaan, of "wat zullen anderen daar wel niet van vinden", "dalijk vinden ze niet mooi wat ik doe". Alleen precies op die plekken waar je uit je verhaal, je overtuigingen, en je patronen schuurt, zit groei, zit jezelf laten zien dat jij het waard bent. Want die momenten dat je uit je comfortzone stapt, zijn die momenten die je herinnert en die je zo een damn goed gevoel geven.
Hoe zit dat met jou? Is er iets wat je al heel lang wil doen, maar dat stemmetje in je hoofd houdt je tegen? Probeer het gewoon. Wat is nou het ergste dat kan gebeuren? ;-)
Probeer het eens!
Liefs Hester
